در یك كتاب منتشر شد
طبیعت و محیط زیست در شعر معاصر ایران
به گزارش دست و هنر «انقراض گونه ها: طبیعت و محیط زیست در شعر معاصر ایران» به انتخاب محمد درودگری منتشر گردید.
به گزارش دست و هنر به نقل از ایسنا، این كتاب در ۳۲۰ صفحه با شمارگان ۳۰۰ نسخه و قیمت ۴۰هزار تومان در نشر گاهان عرضه شده است.
در قسمتی از مقدمه به قلم محمد درودگری می خوانیم: شعر هنر ملی ماست. ما ایرانی ها در مقابل شعر به راحتی مسحور می شویم. دست و دلمان می لرزد و می پذیرمش بی آنكه دلیل بخواهیم. شعر خطابه نیست، تحلیل نیست، دستورالعمل و مصوبه لازم الاجرا نیست كه پشتِ گوش بیاندازیم. شعر حرف دل است، از دل برمی خیزد، لاجرم بر دل می نشیند. نظاره كردن یك لاك پشت در بیان نیما، شكل دیگر دیدن جهان است. وقتی سهراب می گوید آب را گل نكنید، نمی نماییم. قانون چمن ها و سبزه ها را شاعران پاسداری می كنند. شاعران اند كه بایستی چشم بیدار جهان باشند؛ خطر را در دوردست ها ببینند و عشق را در اجتماع منتشر كنند. از مردم اند و زبان رسای مردم زمانه خویش. اهل طبیعت اند و ملتزم به رعایت آن، مانند فروغ كه از سلاله درختان بود و تنفس این هوای مانده ملولش می كرد.
پیشگامان شعر فارسی از بوی جوی مولیان و سرو بستان و كرشمه بلبلان بسیار گفته بودند اما سپس انقلاب مشروطه اتفاقات تازه ای در ایران افتاده بود. دیگر گرز و دشنه برای خاك مال پوزه ها كفایت نمی كرد، حرف پیشرفت پیش كشیده شده بود.
زخم مدرن، درمان مدرن می خواهد و جهان تازه، زبانی تازه. این شد كه دایره انتخاب های این دفتر به شعرِ نو محدود ماند، شعری كه با بیان مردم زمانه پیوند داشت. زبان تازه ای كه نیما در دهان ما باز كرده بود، وی گفت و شاگردان و دیگران گفتند و گفتند تا به این سال ها رسید. همه شاعران سپیدسرا، از سنت گرا تا پسانوگرا از بیژن جلالی تا بیژن الهی، از نیمای كبیر تا بنده حقیر، با هر گرایش و مسلك و روشی، یك صدا از پاس داشت طبیعت گفته اند و حفظ محیط زیست.
در نوشته پشت جلد كتاب هم شعری از بیژن جلالی آمده است:
من شعری از درخت زیباتر
نخواهم یافت
كاش درخت را نبریده بودند
و كاغذی از درخت
نساخته بودند
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب