رونمایی و معرفی کتاب مثنوی من و سلوی
دست و هنر: مراسم رونمایی و معرفی کتابِ «مثنوی منّ و سلوی (سخنِ عالی)» سروده‌ی میرزا محمد نورالدین نعمت خان عالی شیرازی (سده‌ی یازدهم و دوازدهم) انجام می شود.
به گزارش دست و هنر به نقل از ایسنا، صد و هفتاد و هشتمین نشست مؤسسه‌ی پژوهشی میراث مکتوب با همکاری مرکز فرهنگی سوامی ویوکانندا، سفارت هند به رونمایی و معرفی کتاب مورد اشاره اختصاص دارد که چهارشنبه، ۲۳ آبان ماه از ساعت ۱۵ تا ۱۷ در مرکز فرهنگی هند به آدرس خیابان بهشتی، خیابان میرعماد، فرعی ۱۱، پلاک ۷ برپا خواهد شد. البته این جلسه در صفحه های مجازی میراث مکتوب برای علاقه مندان بصورت آنلاین پخش خواهد شد.
احمد خاتمی، محمد صدر، آذرمیدخت صفوی (هند، دانشگاه علیگر) بصورت برخط، حسن عباس (هند، دانشگاه بنارس) بصورت برخط، عبدالرضا موسوی طبری و مجید محسنی وادقانی (مصحح اثر) سخنرانان این مراسم هستند.
در معرفی کتاب «مثنوی منّ و سلوی» سروده‌ی میرزامحمد نورالدین نعمت خان مشهور به عالی شیرازی (سده‌ی یازده و دوازده) به تصحیح مجید محسنی وادقانی در میراث مکتوب انتشار یافته می خوانیم: نعمت خان عالی شیرازی، نویسنده، شاعر و طبیب شیعی ایرانی در هند زاده شد. وی منشی دربار شاه جهان و اورنگ زیب و بهادرشاه و از مقربین پادشاهان مقتدر گورکانی بود.
عالی شیرازی آثار مختلفی از نظم و نثر از خود برجای نهاده است که «منّ و سلوی» یا سخن عالی یکی از آنهاست.
این اثر در قالب مثنوی و به تقلید از مثنوی معنوی مولانا جلال الدین در حدود ۴۲۵۰ بیت سروده شده است. آن چه مثنوی سخن عالی را از دیگر گونه های ادبی مشابه ممتاز می سازد، طرح مباحث و بسامد کاربرد واژگان و اصطلاحات طب سنتی رایج در عصر اوست. این مساله احیانا به سبب این بوده که پدر و عمو و عموزادگان از پزشکان مشهور شیراز بوده که به هند مهاجرت و در دربار تقرب جسته اند و این حرفه به او نیز منتقل شده است و البته عالی در کنار کار طبابت شعر هم می گفته و به همین سبب حکیم تخلص می کرده است. او شاگرد ملاشفیعای یزدی بود که او را ارسطوی زمان خطاب می کند و با مشورت ملاشفیعا به سبب نارضایتی از شغل طبابت و علاقه به شاعری تخلص «عالی» را برمی گزیند. او در بیشتر جنگ ها حضور و به وقایع نگاری مأمور بوده است. عالی در این کتاب نثری شیوا و منشیانه دارد و در جایی از این که وقتش بجای خلق آثار فاخر به قتال و قلعه گیری و دود و باروت و... گذشته گلایه می کند: «همچون سلمان ساوجی وقت خیال سخن در خم روغن نفط به سر برده، زره پوشیده و کمر بسته، نیِ تیر و قلم نایب مناب یگدیگر می شدند و... »
عالی شیرازی در چند جا محبت خود به خاندان پیامبر اعظم (ص) را ابراز می دارد و به مناسبتی حدیث ثقلین را به نظم شرح می دهد:
«مصطفی فرمود با امت خطاب / عترت خود می گذارم با کتاب»
با اینحال به عقاید اهل سنت احترام می گذارد و از سه خلیفه‌ی دیگر به نیکی یاد می کند و درک درستی از همزیستی مسالمت آمیز با اهل سنت را نشان میدهد.
در این اثر حکایات و مطایبات فراوان و گاه همراه با اصطلاحات طبی، دردها و درمان ها و... به کار رفته که لذت خواندن را دوچندان می کند.
منبع: dastohonar.ir
این مطلب را می پسندید؟
(0)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب