تجربه یك نوازنده از كنسرت آنلاین
چشمانم را بستم و تجسم كردم در حضور تماشاگر می نوازم!
یک هنرمند موسیقی درباره ضرورت پشتیبانی از هنرمندان خاطرنشان کرد: تابحال اگر فعالیتی صورت گرفته است به مدد فضای همدلی و دوستی بین خود هنرمندان بوده است؛ مثلا برای ضبط یک آلبوم اگر قرار بوده نوازنده ای ۲ میلیون تومان دستمزد بگیرد، ۵۰۰ هزار تومان گرفته و این حاصل مودت بین هنرمندان است که با سیلی صورت خودمان را سرخ نگه داشته ایم.
وی در عین حال اظهار داشت: این راهکار نیست. موسیقی با درگذشت استادهایش از بین نمی رود و همیشه راه خویش را ادامه خواهد داد ولی جا دارد که دولت هم از آن حمایت کند.
محمدامین اکبرپور ـ نوازنده تار و سه تار ـ هفته گذشته کنسرتی آنلاین در سری اجراهای آنلاین «ماه و نوا» داشت. در همین راستا خبرنگار ایسنا مصاحبه ای با او درباره کنسرتهای آنلاین و پشتیبانی از هنرمندان موسیقی در روزهای کرونا داشته است.
وی در ابتدا اظهار داشت: به اعتقاد من کنسرت، کنشی بین هنرمند و مخاطب است و تماشاچی و هنرمند باید نفس به نفس پیش روند؛ به همین جهت از آنجایی که تماشاچی در کنسرتهای آنلاین حضور ندارد، طبیعی است که این اجراها شرایطی مطلوب نداشته باشد. ولی در این وضعیت چاره دیگری نیست و البته تجربه این نوع از اجرا هم خالی از لطف نبود.
این هنرمند افزود: از اسفند ۹۸ که کرونا در کشور شیوع پیدا کرد تابحال تنها یک مرتبه کنسرت آنلاین داشته ام و از آنجائیکه تجربه جدیدی برایم بود و فضا تاحدی غریب، نهایت تلاشم را کردم که فضا را همانند زمانی که مخاطب در سالن حضور دارد، برای خود تجسم کنم و در جهت این کار، حین اجرا چشمانم را بسته و تماشاگرها را در سالن تصور کردم. البته به شخصه این گونه هستم که در حضور مخاطب اجرای مطلوب تری را به نمایش می گذارم اما باتوجه به شرایط کرونا و نخستین اصل که سلامتی انسان ها است به ناچار مجبور به برگزاری کنسرت آنلاین بودم. امیدوار هستم با گذر از شرایط حاد کرونایی بتوانیم به صورت زنده برای مخاطبان خود اجرا نماییم که حتی اگر تنها ۲۰ نفر هم در سالن باشد، به اجرای آنلاین برتری دارد.
از او سوال کردیم که شرایط کرونایی تا چه حد بر کسب و کار او بعنوان یک هنرمند موسیقی ایرانی اثرگذار بوده است؟ پاسخ می دهد: با بروز شرایط کرونا وارد حوزه تدریس آنلاین و بیزینس های مجازی شدیم. از طرفی اگر مثلا درآمد ما افزایش پیدا کرد، چون همه چیز تا چند برابر با افزایش قیمت رو به رو شد، اتفاق خاصی از لحاظ درآمدی برای ما رقم نخورد و در خوشبینانه ترین حالت شاید بتوان گفت تنها با افزایش تورم هم تراز شد.
اکبرپور همینطور درباره منافع اجراهای زنده برای او و همکارانش خاطرنشان کرد: اجرای زنده قبل از کرونا هم برای کسانی که موسیقی دستگاهی کار می کرده اند منبع درآمد خاصی به حساب نمی آمده است. من در سال ۹۴ هشت تالیف به صحنه بردم و بابت هر هشت تا خیلی سعی کردیم و به لطف و حمایت همکاران و هنرجویان توانستیم اجراها را پشت سر بگذاریم ولی در نهایت به درآمد خاصی نرسیدیم و تنها توانستیم حداقل دستمزدی به نوازنده ها پرداخت نماییم. با انتشار کرونا تنها اتفاقی که برای ما افتاد این بود که فعالیت گروه هایمان متوقف گردید.
همینطور این مساله را با او مطرح کردیم که به نظر او پشتیبانی از هنرمندان موسیقی ایرانی در دوران کرونا با تخصیص برنامه هایی مانند اجرای آنلاین به چه صورت بود؟ بیان نمود: هیچوقت شرایط راضی کننده نیست. ما بعنوان یک هنرمند موسیقی دوست داریم در برنامه های تلویزیونی ساز بزنیم، سازهایمان نمایش داده شود، در ماه برنامه های گوناگونی برای حضور در کنسرت ها داشته باشیم و کسب درآمد نماییم. ولی در این دو سال خود من تنها یک مرتبه آن هم به پیشنهاد یکی از دوستان عزیزم برای اجرا در کنسرتهای آنلاین دعوت شدم. هنرمندان موسیقی زیادی در تهران و شهرستان ها داریم که بسیار هم خوب ساز می زنند ولی هیچوقت حمایتی از آنها صورت نگرفته است. البته دست اندرکاران این برنامه ها هم مقصر نیستند و این دولت می باشد که باید حمایتی کلی از هنرمندان داشته باشد. در این شرایط بسیاری از آموزشگاه های موسیقی تعطیل شدند و اگر هم فعال می باشند کار آنها همانند سابق نیست. پس هنرمندان از کجا باید کسب درآمد کنند؟
این هنرمند افزود: موسیقی به دست چند نفر خاص است که اسپانسرها تنها به سراغ آنها می روند؛ چون کارشان عامه پسند است ولی از هنرمندان موسیقی نواحی یا دستگاهی که هنرشان بخشی از تاریخچه فرهنگ و هنر ما است، حمایتی صورت نمی گیرد. تا کنون با مودت و همدلی پیش رفته ایم ولی نمی توان همیشه به همین صورت ادامه داد؛ چون چهار بار که به نوازنده کمتر از آنچه حق الزحمه او می شود پرداخت کنی دیگر آن فضای دوستی از بین می رود و حتی به دشمن شما بدل می شود.
از این هنرمند درباره حضور مداوم چهره های تکراری در سمت های موسیقی سوال کردیم.
اظهار داشت: برپایه آنچه تابحال تجربه کرده ایم، معمولاً قشر متخصص جامعه به خاطر عملکرد سازمان های مربوطه تلاش کرده که به این کارها ورود نکند و فاصله ای را رعایت کند. ازاین رو به این امر اصلا تن نمی دهند که بخواهد اعتباری را که طی سال ها با زحمت به دست آورده یک شبه با پذیرفتن سمتی که حرف و حدیث های زیادی خواهد داشت، از بین ببرد. البته یک عده از دوستان متخصص هم در این سمت ها حضور دارند که از قبل بوده اند، راه و چاه را بلد هستند، ارتباطات خاصی دارند و سرعت عمل دارند که معمولاً هم از اینها استفاده می شود و البته علاقه ای هم به کناره گیری نشان نمی دهند. همه اینها دست به دست هم می دهد و سبب می شود که یک ارگان موسیقایی بازدهی را که باید نداشته باشد.
این مطلب را می پسندید؟
(0)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب