پس از یك سال دوری اركستر سمفونیك تهران از صحنه
سازها عشق را به گوش مردم رساندند
دست و هنر: خیل عظیم نوازندگان ارکستر سمفونیک تهران با ماسک کنار یکدیگر نشسته اند. اجرا شروع می شود. مقرر است ارکستر ابتدا سمفونی شماره چهار یوهانس برامس در سبک رمانتیک را اجرا نماید. سازهای زهی کارشان را آغاز نموده و روی نتی می نوازند که چندان اوج نمی گیرد و هر از چندگاهی یک ملودی ثابت تکرار می شود.
ارکستر سمفونیک تهران که آخرین بار سال قبل در جشنواره موسیقی فجر به رهبری نصیر حیدریان به روی صحنه رفته بود، حالا بعد از گذشت یک سال دوری از صحنه و مواجه شدن با شرایطی متفاوت همچون کرونا، بار دیگر به رهبری حیدریان روی صحنه تالار وحدت رفت.
در ادامه گزارش خبرنگار ایسنا از این اجرا را می خوانید:
در تمام لحظاتی که قطعه نخست اجرا ـ سمفونی شماره چهار برامس ـ گوش می دهیم، گویی شاهد روایت داستانی عاشقانه هستیم. هر بار فراز و نشیب هایی به گوشمان می آید که شاید با ماهیت عشق برابری می کند.
سازهای بادی لحظه ای رمانتیک را در ذهن شنونده تصویر می کنند؛ هر از گاهی سازهای زهی اوج می گیرند، گویی که از یک حادثه خبر می دهند اما بار دیگر وضعیت به حالت عادی بازگشته و این اوج و فرودها هر لحظه در دستور کار قرار دارد.
هماهنگی سازها و دلنشین بودن اجرا، نشان از اجرای قابل قبولی حداقل تا دقایق ابتدایی کار است.
حالا گویی صدای سازها هر لحظه در حال سقوط است و پایین تر می رود و فضای غمگین تری ایجاد می شود. ولی بعد از لحظاتی گویی این فرود به خشمی بدل شده، باردیگر اوج می گیرد و باری دیگر آرامش حکم فرما می شود.
این روند بارها و بارها در جریان اجرای این سمفونی تکرار می شود گویی به تماشای یک داستان عاشقانه و رمانتیک نشسته ایم.
بعد از اختتام موومان اول، بخش دوم با سازهای بادی شروع شده و سازها با یک ریتم آرام در کنار هم نواخته می شوند. فضایی گنگ در کار به وجود آمده و نوازندگان سازهای زهی با سرانگشتان خود سازهایشان را به صدا درمی آورند. لحظاتی این فضا حکم فرما است تا اینکه سازهای زهی آغاز به نواختن می کنند و برای چند ثانیه اوج گرفته و باری دیگر همان فضای آرام ایجاد می شود. این بخش در مجموع فضای آرامی دارد تا اینکه برای لحظاتی همان ملودی ها با سرعت بیشتری نواخته می شوند و باردیگر به حالت قبلی بازمی گردند.
موومان سوم ولی فضای پرشورتری دارد و تا حد زیادی از آرامش موومان قبلی به دور است. این دفعه در صورتیکه سرعت نواخته شدن سازها بالا است، ریتم نیز مدام در حال تغییر است. ولی این وضعیت چندان طولی نمی کشد تا اینکه باردیگر آرامش بر کار حاکم می شود. البته این آرامش نیز چندان دوامی ندارد و سازها باری دیگر با سرعت و در اوج نواخته می شوند.
این روند تا دقایقی ادامه دارد تا اینکه ملودی فضای رمانتیکی به خود گرفته و سازها همچنان که گویا سراینده داستان چندان خوشایندی نیستند، اوج گرفته و یکباره خاموش می شوند و در ادامه ملودی آرامش بخشی به گوش می رسد.
ارکستر سمفونیک تهران برای اختتام اجرا، قطعه ای ایرانی با نام «بومی وار» از ثمین باغچه بان را در نظر گرفته است. این قطعه سال هاست که با رهبران ارکستر و نوازندگان متفاوتی توسط ارکستر سمفونیک تهران نواخته می شود.
منبع: dastohonar.ir
این مطلب را می پسندید؟
(0)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب