در چهارمین نشست تخصصی كودك مطرح شد؛
بازی های دیجیتال، ابزار صداخفه کن والدین برای کودکان
به گزارش دست و هنر، سعید مدرسی اظهار داشت: فضای دهه اخیر به شدت به بازی های دیجیتال گره خورده است و خانواده ها از این عرصه به عنوان صداخفه کن استفاده می نمایند، کودک هم به عنوان باج از از این بازی ها بهره مند می شود.
به گزارش دست و هنر به نقل از مهر، همزمان با فرا رسیدن روز جهانی کودک و شروع هفته ملی کودک در ایران، حوزه هنری کودک و نوجوان با همراهی بخش «کدومو» - معاونت کودک و نوجوان مؤسسه تبیان - و کانون اندیشه پژوهی کودک و نوجوان (کاپ)، چهارمین نشست از سلسله نشست های تخصصی با عنوان «بازی، کودک، تربیت» با حضور سجاد سامانی مدیر کدومو از مؤسسه تبیان، حامد تأملی کارشناس کودک و تولید کننده اسباب بازی و سعید مدرسی کارشناس مسائل تربیتی و سواد رسانه ای در سالن طاهره صفارزاده حوزه هنری تهران اجرا شد.
بازی در سن طفولیت از مسیرهای رشد است
سعید مدرسی در شروع این جلسه به نخستین دوره تربیت اشاره داشت و اظهار داشت: هفت سالگی نخستین دوره تربیت است پس آنرا دوره بازی کردن بچه ها نیز عنوان می کنند. درحقیقت نخستین ادراکات نوع بشر بوسیله بازی شکل می گیرد. بچه ها در کودکی بازی هایی می کنند که از نظر ما قاعده ای ندارد، عبث و غیر رقابتی است مثل بر هم ریختن خانه اما وقتی کمی بزرگ تر می شوند وارد گونه ای دیگر از بازی ها می شوند که قاعده محور است، ابتدا و اختتام دارد و ساحت آموزشی برای خود پیدا می کند. در درجه بعدی هم رقابتی می شود و پیروزی در آن به عنوان یک دستاورد شمرده می شود.
وی اضافه کرد: موید قرآنی داریم که بازی در سن طفولیت از مسیرهای رشد است اما باید مفهوم بازی و کارکردهای آنرا تفکیک شده ببینیم.
کسب تجربه در دوران کودکی از بستر بازی صورت می گیرد
حامد تأملی افزود: ما تجارب مختلفی را در سنین مختلف کسب می نماییم، هرچه این تجربه ها غنی تر باشد پروسه یادگیری بهتر خواهد بود. کسب تجربه در دوران کودکی از بستر بازی صورت می گیرد چون دید بچه ها به فضا، بازی گونه است پس اصالت بیشتری به بازی می دهد، به همین خاطر تجربه اندوزی وی نیز در قالب بازی خواهد بود. بازی های کودکان سه مرحله دارد؛ نخستین آن بازی های تقلیدی است و زیاد به ابزار بازی نیاز ندارد. در مرحله بعدی آنها همه چیز را نمادین اجرا می کنند و ادا درمی آورند، آخرین مرحله هم ورود به بازی های تخیلی است. تمامی این مراحل به خودی خود یک تجربه جدیدی را برای کودک رقم می زند. پس می توانیم بگوییم بازی، کودک و تربیت به یکدیگر مرتبط هستند.
هدف از خرید اسباب بازی آموزش و تعلیم و تربیت نیست
وی همین طور درباره ی اسباب بازی ها اظهار داشت: یک جنبه اسباب بازی ها تربیتی و دیگری سرگرمی است. در ایران فضای کپی زیاد است و دنیای اسباب بازی ها در رابطه با کسب وکار است نه فضای تربیتی. شاید تولید کنندگان این شعار را داشته باشند که برای کودکان کار می کنند اما در عمل این مساله چنان واضح نیست. پس در ایران حساسیت روی انتخاب اسباب بازی ها برای کپی است یعنی تولیدکنندگان به این فکر می کنند که اسباب بازی ای را انتخاب کنند که با فرهنگ ما مطابقت داشته باشد اما در سطح جهان هم چندان به اسباب بازی به عنوان یک ابزار تربیتی نگاه نمی کنند و بیشتر جنبه تجاری دارد.
این تولید کننده اسباب بازی افزود: به طور معمول افراد با هدف آموزش و تعلیم و تربیت اسباب بازی نمی خرند درحقیقت هدف بیشتر افراد در دنیا از خرید اسباب بازی، جنبه هدیه دادن آنست، پس می توان گفت هفتاد درصد انگیزه و قصد خرید مردم با هدف هدیه دادن است. البته باید بدانیم که مصرف کنندگان و فروشندگان ما در زمینه تربیتی اسباب بازی ها چندان آموزش ندیده اند.
پدر و مادر خوب آن والدینی هستند که پس از بازی کودک را رها نکنند
پس از آن مدرسی درباب ساحت های مختلف تربیتی بحث را ادامه داده و اظهار داشت: ما ساحت های مختلف تربیتی در ابعاد مختلف داریم، پس نیازمند این هستیم که به بازی به مثابه رسانه نگاه نماییم چون پیام و ابعاد مختلفی دارد. اگر بخواهیم چارچوبی به خانواده ها بدهیم باید آنرا در چند گام تقسیم نماییم. نخستین گام آنها آگاهی عمیق نسبت به منظومه تربیتی، مدیوم بازی، آثار بازی و…. است، گام بعدی در زمینه انتخابگری و خیرگزینی است؛ این که چه بازی را برمبنای معیارهای مختلف انتخاب کنند. گام سوم این است که بدانیم این بازی چه کارکردی داشته و روش استفاده از رویکرد های تربیتی آن چگونه باید باشد. ما باید بدانیم که بین عالم بازی و دنیای واقعی کودکان چگونه ارتباط برقرار نماییم. اگر بین بازی کودک و دنیای واقعی او ارتباط برقرار نشود و آثارش را رصد نکنیم، متضرر می شویم. به هر حال این مساله می تواند یک سری عوارض هم داشته باشد پس برخی اسباب بازی ها نیازمند مسلهات تربیتی هستند. در این بین پدر و مادر خوب آن والدینی هستند که پس از بازی کودک را رها نکنند. تربیت چیز پیچیده ای است اما در کنار این ها باید بگویم مادرها و پدرها نباید یکباره نقش مربی پیدا کنند بلکه باید ضمن قرار گرفتن در همان قالب والدین، در کنار کودکان باشند.
با بازی های دیجیتالی در حق کودکی کودکان خود خیانت نکنیم
تأملی افزود: ما بسیاری از والدین را می بینیم که رفتن به خانه پدربزرگ و مادربزرگ برای آنان دشوار است چونکه می ترسند مبادا خللی در پروسه تربیتی که برای فرزندانشان چیده اند، وارد شود. اما این هم درست نیست، هرچند پروسه طبیعی رشد و تربیت خیلی مهمست اما گاهی اوقات مصنوعی زندگی می نماییم.
این کارشناس کودک در ادامه با اشاره به لزوم بازی های فیزیکی اظهار داشت: بااینکه می دانم دنیای پرشتاب امروزی خیلی وقت ها ما را کلافه می کند اما هرچه از بازی های فیزیکی فرزندانمان بکاهیم و به بازی های دیجیتالی آنان اضافه نماییم در حق کودکی کودکان خود خیانت کرده ایم. به نظر من والدین باید برای بچه ها وقت بگذارند. ما برای گروه سنی زیر ۸ سال بازی های دیجیتال را همیشه نهی می نماییم. پس گروهبندی سنی دراین زمینه از اهمیت زیادی برخوردارست. در بزرگسالی می شود بازی های مبتنی بر تربیت را هم برگزید ولی ما باید در زمینه بازی ها، رژیم مصرفی داشته باشیم.
بازی های دیجیتال ابزار صداخفه کن والدین برای کودکان
مدرسی درباره ی استفاده زیاد بچه ها از بازی های دیجیتالی افزود: فضای یک دهه اخیر ما به شدت به بازی های دیجیتال گره خورده است و خانواده ها از این عرصه به عنوان «صداخفه کن» استفاده می نمایند، کودک هم به عنوان باج از از این بازی ها بهره مند می شود. این اتفاق سبب می شود فرزندان صاحب اقلیمی مستقل از فضای والدین شوند و به عبارتی در یک عالم دیگر زیست کنند. پس بچه های ما رفته رفته صاحب عالمی دیگر می شوند و چون دیگر ما دسترسی ای به آن عالم نداریم آنها را درک نمی نماییم. کودکان هم با این بازی ها به تعدادی از نیازهای عاطفی و هویتی خود پاسخ می دهند. این بازی ها به علت تصویرسازی عمیق تر، داستان وار بودن و… قوه تخیل را می افزایند، تحریک قوای واهمه، قوای ترس، قوای شادی و... هم از دیگر آثار این بازی هاست.
والدین عمیق باید ببینند کودک چه کمبودی داشته که به یک بازی علاقمند شده
این کارشناس رسانه افزود: بچه ها در عالم گیم احساس آزادی دارند پس شما هر مقدار فضای خانوادگی را به طرف نظم آهنین پیش ببرید و وارد فضای والدگری مستبدانه شوید زمینه را به سمتی می برید که آنها بیشتر به سمت بازی های دیجیتال میل پیدا کنند. بچه در آن عالم با تمام جذابیت ها مواجه می باشد، وی در آن لحظه بازی نمی کند بلکه درگیر یک عالم دیگر شده است. در این میان یک پدر و مادر عمیق باید دقت کنند و ببینند این بازی که بچه به آن علاقه پیدا کرده پاسخ به کدام نیاز اوست به عبارتی باید ببینند این بازی ها کدام قوای بچه ها را تحریک می کند و کودک چه کمبودی داشته که به آن علاقمند شده است؟
کارهایی را که می شود در خانه با کمک بچه ها انجام داد، به تنهایی انجام ندهید
ما به عنوان والد باید زمینه تحرک فیزیکی بچه را فراهم نماییم بطورمثال او را به کلاس ورزش های رزمی بفرستیم، کارهای خانه را بصورت گروهی انجام بدهیم یعنی پدر و مادر نباید کارهایی را که می شود در خانه با کمک بچه ها انجام داد، به تنهایی انجام دهند پس باید ذره ذره ارتباط عاطفی خانوادگی را در بستر ارتباطات عینی افزایش دهیم. بدین سان یک محیط رقیب برای بازی ها فراهم نموده ایم، توجه به مهارت حل مسأله کودک هم مهم می باشد، به رسمیت شناختن عرصه جذابیت ها هم اهمیت دارد چون تا وقتی آنرا به رسمیت نشناسید نمی توانید گام بعدی را بردارید.
والدین باید همبازی های خوبی برای بچه ها باشند
در اختتام تأملی تصریح کرد: برمبنای پروسه رشد، کودک کم کم توانمندی هایی به دست می آورد، پس نیاز است از نظر کاربری موارد سخت افزاری و نرم افزاری اسباب بازی ها را تفکیک نماییم. بحث فرهنگی هم در به کار بردن اسباب بازی ها مهمست تعدادی از اسباب بازی ها جنس دیگری از فرهنگ را وارد زندگی بچه ها می کند با همه این ها والدین باید همبازی های خوبی برای بچه ها باشند حتی مربی هم باید چنین کارکردی داشته باشد.
منبع: dastohonar.ir
این مطلب را می پسندید؟
(0)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب